Z opisywaniem chmur
musiałabym się bardzo śpieszyć –
już po ułamku chwili
przestają być te, zaczynają być inne.
Ich właściwością jest
nie powtarzać się nigdy
w kształtach, odcieniach, pozach i układzie.
Nie obciążone pamięcią o niczym,
unoszą się bez trudu nad faktami.
Jacy tam z nich świadkowie czegokolwiek –
natychmiast rozwiewają się na wszystkie strony.
W porównaniu z chmurami
życie wydaje się ugruntowane,
omalże trwałe i prawie że wieczne.
Przy chmurach
nawet kamień wygląda jak brat,
na którym można polegać,
a one, cóż, dalekie i płoche kuzynki.
Niech sobie ludzie będą, jeśli chcą,
a potem po kolei każde z nich umiera,
im, chmurom, nic do tego
wszystkiego
bardzo dziwnego.
Nad całym Twoim życiem
i moim, jeszcze nie całym,
paradują w przepychu jak paradowały.
Nie mają obowiązku razem z nami ginąć.
Nie muszą być widziane, żeby płynąć.
(Chwila, 2002)
Interpretacja wiersza „Chmury”
Wiersz „Chmury” Wisławy Szymborskiej to refleksja nad nietrwałością chmur, ich nieuchwytnością i nieustanną zmiennością. Jednocześnie porównuje je z ludzkim życiem, sugerując, że w obliczu chmur ludzkie sprawy wydają się mniej znaczące.
- „Z opisywaniem chmur musiałabym się bardzo śpieszyć – już po ułamku chwili przestają być te, zaczynają być inne.” – Autorka zaczyna od zaznaczenia nietrwałości chmur, które szybko zmieniają się, sugerując, że opisywanie ich jest trudne, gdyż zawsze są w ruchu i przemijają.
- „Ich właściwością jest nie powtarzać się nigdy w kształtach, odcieniach, pozach i układzie.” – Podkreśla unikalność każdej chmury, której kształt, odcień, pozycja i układ są zawsze różne.
- „Nie obciążone pamięcią o niczym, unoszą się bez trudu nad faktami.” – Chmury są przedstawione jako lekkie i nieobciążone pamięcią, co podkreśla ich swobodę i niezależność od historii czy konkretnych wydarzeń.
- „Jacy tam z nich świadkowie czegokolwiek – natychmiast rozwiewają się na wszystkie strony.” – Chmury są bezwzględnie nietrwałe, nie pozostawiają śladu ani świadectwa swojej obecności, co akcentuje ich ulotność.
- „W porównaniu z chmurami życie wydaje się ugruntowane, omalże trwałe i prawie że wieczne.” – Porównuje nietrwałość chmur z trwałością życia, sugerując, że w porównaniu z chmurami, życie wydaje się solidne i niemal wieczne.
- „Przy chmurach nawet kamień wygląda jak brat, na którym można polegać, a one, cóż, dalekie i płoche kuzynki.” – Wskazuje na kontrast między nietrwałością chmur a trwałością kamienia, podkreślając różnicę między dwoma elementami przyrody.
- „Niech sobie ludzie będą, jeśli chcą, a potem po kolei każde z nich umiera, im, chmurom, nic do tego wszystkiego bardzo dziwnego.” – Sugeruje, że chmury są obojętne wobec ludzkiego życia, śmierci i ziemskich spraw, co uwydatnia ich transcendentną naturę.
- „Nad całym Twoim życiem i moim, jeszcze nie całym, paradują w przepychu jak paradowały.” – Zestawia nietrwałość chmur z trwaniem życia, sugerując, że chmury są jak paradujące nad życiem niebiańskie istoty.
- „Nie mają obowiązku razem z nami ginąć. Nie muszą być widziane, żeby płynąć.” – Podkreśla, że chmury nie są związane z ludzkim losiem, nie muszą ginąć razem z nami i nie muszą być widoczne, aby istnieć i przemieszczać się na niebie.
W całości wiersz Szymborskiej ukazuje chmury jako symbol nietrwałości i ulotności, co stawia w kontraście z bardziej trwałym i skomplikowanym ludzkim doświadczeniem.